Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1807

 — Ale, kiedy śpiewa w teatrze... kiedy ją zarzucają kwiatami, wieńcami, kiedy ją całém gardłem przywołują?
 — Posłuchaj Leporello, wszyscy mówią że nigdy nie otrzymała tylu poklasków, nigdy nie była piękniejszą, jak w pięciu ostatnich wystąpieniach... otóż! w chwili gry, zdawała się być nieco ożywioną... ale po odniesieniu tryumfu wróciwszy do domu, wyglądała ponura i smutna jakby wróciła z pogrzebu.
 — Doprawdy, to mię przeraża.
 — Ostatni raz wyprzężono jéj konie. Cała orkiestra i mnóstwo powozów z obojéj płci towarzystwem wielkiego świata odprowadziło ją aż do domu...
 — To przynajmniéj wówczas niepowinna była być smutną?
 — Prawda, że tym razem uważałam że była wesoła.
 — A no, przecież!
 — Nakoniec... — powiedziała mi, — jesltto już po raz ostatni...
 — Jakto! po raz ostatni, to ona już nie chce występować?
 — Zdaje się że nie...
 — Tego roku?
 — Nie... już nigdy...
 — A poklaski... a sława?