Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/049

— czy wreszcie kto ze znajomych, z przyjaciół, z gości?
 — Doprawdy? Któżby mógł skraść papier taki? — pytał Śnica w zamyśleniu.
 — Szukałem ci ja tego worka z testamentem wszelkimi sposoby, na jakie stać człowieka, nająłem detektywa, przetrząsałem kuferki owych bab kościelnych. Napróżno, drogi panie! Worek przepadł, jak kamień w wodzie.
 Śnica kiwał głową, potakując, i patrzał uważnie w oczy milionera. Po pewnym czasie rzekł:
 — To musiał zrobić ktoś, komu na tem zależało, żeby testamentu nie było. Is fecit cui prodest. Nieprawdaż?
 — Na pamięć oto muszę konstruować sobie ów zapis mego zięcia, — ciągnął pan Granowski, nie zwracając na ostatnią sentencję uwagi. — Na pamięć, panie, z majaczeń mej Xenii w chorobie buduję całość planu i w taki to sposób „jestem w tem“, ażeby go odtworzyć i odbudować.
 Śnica milczał.
 — Czy mam zdać panu rachunek z tego, co i jak przedsiębiorę? — spytał ironicznie właściciel willi.
 — Zobaczymy... — rzekł malarz, odsłaniając dwa szeregi zębów prześlicznych i, jak ser, białych.
 — Nad czemże pan teraz pracuje?
 — Mam robotę przy restauracyi starych fresków w Palazzo Vecchio i w innych budach.
 — To przyjemne zajęcie?
 — Nie wiem, czy to przyjemnie wisieć na wznak w leżaku i mazać według czyichś pomysłów kulfony