Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/040

 — Otóż i zaspokojona moja ciekawość. Biedne było dziecko z tej pani Xenii. Umarło biedactwo, ściskając kurczowo w srebrnym worku ów żałośliwy testament męża. Proszę mi wierzyć, że zawsze mi jej szczerze żal...
 — Dziękuję panu za współczucie.
 — O, ja przecie bezinteresownie! Tylko, jako ów świadek, chciałem zdać sprawę jej cieniowi, gdyby mię przypadkiem nawiedził i pozwał, że niby moje świadczenie...
 — Niechże pan źle nie zaświadczy przed tym cieniem... — rzekł łagodnie pan Granowski.
 — Doprawdy, nie wiem, coby rzec należało...
 — Wszystko, czego moja córka pragnęła, zrobi się w swoim czasie, we właściwej formie... — ciągnął stanowczo a tajemniczo, jak prezes ministrów.
 — No, człowiek się tam potrosze informował w swoim czasie — rzekł Śnica skromnie. — To samo i tutaj... Boże drogi! „W swoim czasie, we właściwej formie“...
 Znowu zaśmiał się pe swojemu i mruknął:
 — Już jeżeli być świadkiem, to takim, co przecie wie choć cokolwiek — no nie? Albo nie być wcale — no nie?
 — Mnie się wydaje, że w tym wypadku lepiejby było nie być świadkiem wcale... — z dobrotliwym uśmiechem rzekł pan Granowski.
 — Szanowny pan tak mniema?
 — Oczywiście. Prawda rozmysłów nie potrzebuje.
 — Ani świadków.
 — Zresztą będziemy mogli o tem wszystkiem