Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/229

 — Nie.
 — Gdzież jest?
 — Przed Bogiem. Mistrz katedry zginął.
 — Walcząc z nami!
 — Jeżeli wiedziałeś o tem, to dlaczego trudzisz mnie i siebie nizkiem kłamstwem?
 — W jakim celu książę pan udaje się do obozu? — wykrętnie spytał Rafał.
 — W celu przypatrywania się, jak to mam zwyczaj, biegowi rzeczy ludzkich.
 — Dziwny cel... W chwili nieszczęścia kraju... — mówił Rafał ze spuszczonemi oczyma.
 — Tak sądzisz?
 — Wczoraj byłem w bitwie. Widziałem, że tam niema miejsca na badanie rzeczy ludzkich.
 — Niema?
 — Można tam przynieść duszę swą i ciało z wiarą w skuteczność boju. Wtedy się jest potrzebnym. Ktoby szedł po to, żeby patrzeć, jak inni umierają...
 — Jeśli mię pamięć nie myli, można dostrzedz jeszcze jedno miejsce w bitwie, właśnie dla siebie.
 — Nie rozumiem.
 — Bo też złym byłeś uczniem, twardego byłeś karku i zmysłowych oczu.
 — Dziś jestem żołnierzem i za jedyną cnotę uznaję i wyznaję niezłomne męstwo.
 — Mówisz też, jak żołdak.
 — Każdy dziś człowiek na tej ziemi powinien być żołnierzem. Widziałem, jak generał Sokolnicki po żołniersku stał piersią całą naprzeciwko wroga.
 — Widzisz, bracie, ja jestem ten, który o wszyst-