Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/308

 — O, pani...
 Przebiegła ślicznymi ruchy przestrzeń salonu, wróciła znowu. Oto, ująwszy palcami gazę spódnicy, uniosła jej lekko i łagodnymi rytmy, cichymi skoki mijała tancerza, Wtedy szept:
 — Boję się ciebie...
 — Kocham...
 Ukłon i szept:
 — Pójdź...
 Znowu szept:
 — Przez szereg pokojów...
 Musiał teraz oddalać się od niej i wracać, oddalać i wracać wciąż. Słuchał, słuchał, słuchał. Była obok i milczała. Nic, tylko ciosy własnego serca... Mijała go w milczeniu. Nareszcie, kiedy się najmniej spodziewał, kiedy oszalały tracił już wszelką nadzieję, posłyszał znowu wyrazy, ledwie się dobywające z pomiędzy nieruchomych warg:
 — Pójdź... do siebie...
 Za chwilę znowu:
 — Stamtąd zejdziesz...
 Szereg ukłonów i cichych, rzewnych kroków do taktu muzyki gawota, aż znowu szept, głos cichy a wstrząsający do szpiku kości:
 — Na dół schodami... tak... które są w końcu korytarza.
 — Co dalej?
 Muzyka nieco odmienna. Taniec znów. Uśmiech. Oczy zemdlałe w zaśnieniu. W różanych wargach zęby z trwogi szczękają:
 — Będą tam półotwarte drzwi.