Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/267

dawno, dawno znikł był z nich, czasu wytchnienia w Stokłosach.
 — Baum, Baum... Ciekawość, czyby to miał być syn konsyliarza?... — mówił moszterdziej, w ciepłe futro po same uszy zakutany.
 — A jakbyś jegomość wiedział: właśnie syn konsyliarza... — odpowiedział ktoś z tłumu.
 — E, to mu ta stary łaskę wyprosi!
 — Łaskę u wojskowego sądu wyprosi — a jakże! Będzie ją widział.
 — Wysiekierski to samo ma brata urzędnika, więc mógłby na protekcyę rachować, ale gdzie! Trzy haki w »ciotkę« wkręcone!
 — Powiedźcież mi, ludkowie, któż to na trzecim ma dyndać?
 — Nie wiem tego, moja imość.
 — Potrzebne to było chłystkom!
 — Ba-ba! We łbach się pali, mościpanku. Chęć do wojaczki gnała...
 — Młode a głupie.
 — Naści wojaczkę jeden z drugim!
 — Prawdę jegomość mówisz. Mundur z galonami osłom się spodobał. Zachciało się parle franse. A tu dragon w te tropy i za połę! Teraz ci po podgarlu powróz zrobi parle franse.
 — Żal serce ściska...
 — Ale za to co nauczą, to nauczą...
 — Inaczej niema sposobu, boby kużden w derdy leciał za Pilicę, robićby się żadnemu nie chciało.
 — Bo i prawda! Sam smyka mam pod wąsem.