Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/174

 — Przedewszystkiem pojedziemy do Tarnowa Tam się przedziergniesz w eleganta pierwszej wody Chodzi tylko o to, żeby służba nic nie wiedziała. Co zaś do ojca, to wierz mi, że przyjmie cię, jak rodzonego syna. Wszakże jesteśmy w kuzynostwie. A zresztą... Rafałku, błagam cię...
 Powiedział to głosem dawnym, dziecięcym, sandomierskim.
 — Radbym z duszy serca, ale zważ tylko...
 — Wszystko rozważam. Przecież mówię ci, że mam swój własny folwark. Tam mieszkam i robię, co mi się żywnie podoba, wróciwszy z Wiednia.
 — Wróciwszy z Wiednia... Czy ty stale w Wiedniu mieszkasz?
 — Czy stale? Prawie...
 — Co tam robisz?
 — Co robię?
 Przeciągnął się i uśmiechnął z goryczą.
 — Robić nic nie robię, ale... staram się...
 — O pannę?
 — Na szczęście jeszcze nie o pannę. Choć i to wkrótce spadnie na moje barki.
 — Jakże to?
 — Na teraz, uważasz... staram się o szambelanię...
 — Bagatela!
 — Ale à propos... Dochodziły nas wieści, że bawisz w Warszawie, że się ocierasz o najlepsze towarzystwo. Ktoś nawet wspominał, że należysz do kompanii z pod Blachy.
 — Tak, tak... byłem w Warszawie... Ale to już dawne czasy.