Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/168

kraka marudzi... — mruczał, zabierając się do lepszej, tłuściejszej części boczku.
 Chleb znikał w jego ustach ogromnemi skibami.
 — Wasan u kogo służysz? — zapytał furmana, nalewając sobie drugi kieliszek z jego butelki.
 — A ja tu czekam na pana.
 — Co za pana?
 — A czekam z rozstawnymi końmi... — odrzekł woźnica, w głupkowatem osłupieniu patrząc na praktyki Rafałowe.
 — Pan wasanów skąd jedzie?
 — Z Wiednia.
 — Także się, u kaduka, ten pan nazywa?
 Furman zawahał się przez chwilę, a później udając, że nie dosłyszał pytania, zwrócił się do towarzysza:
 — No, teraz ty dajesz...
 Olbromski nie nastawał.
 Karczmarz wyniósł wreszcie ze swego laboratoryum żelazną rynkę na trzech nogach i podał gościowi skwarzący się w czarnym tłuszczu kawał dyabelskiej kiełbasy, oraz partykę razowego chleba. Przedziwny był smak i uroczy zapach tej potrawy! Rafał zmiótł ją do ostatniej kruszyny, a tłuszcz do kropli wytarł chlebem, głodu jednak nie uspokoił. Był o tyle pewniejszy siebie, że mógł pomyśleć, co przedsiębrać dalej. Zaczął od oględzin karczmarza i wymiaru jego sił na wypadek walki, gdyby przyszło bez pożegnania z karczmy czmychać. Miał zamiar znowu zbliżyć się do stangretów i skorzystać z nich w jaki sposób. W tym celu przysuwał się do nich, gdy przed gospodą rozległ