Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/294

 — Dawno?
 — Jeszcze w zimie tak rok pomarli gdzieś ta we świecie.
 — Nie tutaj umarł?
 — Nie, gdzieś ta daleko pomarli...
 — A cóż mówicie, że na Majdanie niema nikogo?
 — Prawdę mówię, — niema. Dziedziczka wzięła i wygoniła te ta wszystkie panny, odebrała ogrody i sprzedaje toto na działki.
 — Dziedziczka, — to znaczy żona Bodzanty?
 — No.
 — A przecież z nią nie żył?
 — A i cóż ta z tego, że nie żył, ale kościelna żona, nie rozwiodły się. Tera, jak pomarli stary pan przyjechała i cabas wszystko.
 — Komuż zaś sprzedają ogrody?
 — A różnym tam kaśkietowcom, a i chłopom to samo. Tyle co śpital ostał, ale i z tego nic chyba nie będzie, bo niema z czego.
 — Dlaczegóż niema z czego?
 — Wszystko obaliły, co stary pan wystroili, — wszystko het obaliły. Tera dziedziczka zamieszkuje pałac tak samo, jak było przed laty. W Głowni pałac wyczyściły, wyporządziły i dziedziczka zamieszkuje, jak się patrzy.
 — A córka, panna Marta?
 — A córka, panna Marta, to samo przy dziedziczce zamieszkuje, jako przy matce.
 — A cóż ludzie, koloniści?
 — A który się dorwał i kupił w te pędy, jak się