na jakiem mnie postawiła, była bez granic. Prawda, że nie byłem dziś godny takiej zupełnej rehabilitacji; przed dziesięciu laty byłbym na mą całkowicie zasługiwał. Ona mnie sądziła jej godnym, nie wiedziała o długiem mojem szpiegostwie i o szkaradnej wycieczce do „Zakątka“. Przywłaszczyłem więc sobie niczem niezasłużony szacunek jakim mnie otoczyła.
Upłynęło tak wiele lat i nikt się nie pokusił o najmniejszą zmianę w stanie rzeczy, a pani Flamarande wydalała się chyba bardzo rzadko, aby odwidzić Gastona, bo nie można jej było nigdy pochwycić na długiej nieobecności. Zrobiłem z sobą pewny układ, na mocy którego odzyskałem nareszcie spokój. Nic mi nie przeszkadzało być prawdziwym i całą duszą oddanym przyjacielem kobiety doskonałej i ujmującej, złączonej węzłem małżeńskim z dziwakiem, która pokochała człowieka przyjemniejszego i pod każdym względem przewyższającego jej męża. Syn jego wygnany przez męża, nie odwołany przez matkę, przyjetym został przez własnego ojca; wszystko to mogło być cierpianem i nie potrzebowałem się mieszać do niczego. Obawiałem się tylko, żeby mnie nie wciągnięto do tajemnego spisku, mającego na celu przyjęcie obcego dziecięcia w grono familji legalnej. Nikt o tem ani nie pomyślał. Mogłem więc być nadal z sobą w zgodzie, ulegnąć bez obawy czarowi tej prawej i anielskiej dobroci, i przebaczyć sobie nareszcie niewiarę w jej nieporównaną i niepodstępną słodycz w obejściu[1].
Pan Flamarande postanowił dwa razy do roku odwiedzać żonę i syna, w zimie w Paryżu a w lecie w Menouville. Gdy przyjechał w r. 1856, rzekł do mnie: — Wiem, Karolu, że jesteś przyjętym do towarzystwa mego syna i jego matki. Nic nie mam przeciw temu. Chociaż nie życzę sobie, żeby w wnętrze mego domu wnikały światowe rozrywki, ponie-
