Strona:PL Sacher-Masoch - Wenus w futrze.pdf/61

dobrze. Nie znoszę chorobliwych majaczeń i fantazyi, i gdyby mi je przyszło spełnić, byłabym tak samo słaba i niedołężna, jak ty. Mimo to, jeżeli coś postanowię, to zwykłam tego dokonywać, tem trwalej, im więcej piętrzy się przeciwności. Zostaw mnie w spokoju.
 To powiedziawszy, odtrąciła mię od siebie i zerwała się na równe nogi.
 — Wando! — krzyknąłem, zrywając się równocześnie i stając naprzeciw, gotów do walki.
 — Sądzę, że mnie już zupełnie poznałeś; ostrzegam cię więc jeszcze raz i pozostawiam wybór; możesz sobie odejść każdej chwili.
 — Wando, przestań — prosiłem ze łzami w oczach. — Przecie ja cię kocham... A ty się mylisz i wmawiasz w siebie sama, że jesteś zła. To nie prawda. Mnie się zdaje, że niema lepszej istoty pod słońcem nad ciebie.
 — E, co ty wiesz, co ty możesz o mnie wiedzieć — przerwała mi żywo, — ale mnie jeszcze poznasz.
 — Wandeczko...
 — Namyśl się, póki czas, bo nie zdołasz poddać się w zupełności...
 — A jeżeli zdołam.
 — Wówczas...
 Przystąpiła ku mnie z szyderczym uśmiechem na ustach i, założywszy ręce, wpatrywała się długo w moje oczy, podczas gdy ja rozkoszowałem się jej widokiem do upojenia. Była bowiem w tej chwili taka sama, jaką widziałem ją zawsze w moich snach.
 — No, dobrze! — szepnęła w końcu przez zęby.
 — Jesteś rozdrażniona i zła... Boję się, abyś...
 — O nie, nie, nie... nie masz się czego obawiać. Uwalniam cię w zupełności; możesz sobie pójść i więcej nie wrócić.
 — Ależ... to przecie żart...
 — Mój panie! Powiedziałam panu zupełnie poważnie, abyś pan uwolnił mnie od swojej osoby. Jesteś pan tchórzem i kłamcą, który nie umie dotrzymać danego słowa. Precz mi z oczu w tej chwili!
 — Wando!
 — Nędzniku!
 Straciłem zimną krew. Rzuciłem się jej do nóg i począłem płakać, jak dziecko.