„Gdzie razem się zbiegły chłopięta ziem ruskich.“
Dziwnym trafem chowało się razem w konwikcie u ks. Jezuitów we Lwowie kilku młodych ludzi, którzy współcześnie znakomite potém w kraju zajęli posady; mówię tutaj o hetmanie Rzewuskim i marszałku Rzewuskim, o wojewodzie Potockim, o ks. biskupie Krasickim, o Cetnerze wojewodzie bełzkim, a w końcu o podkomorzym, prymasie i królu Poniatowskim. Herb Poniatowskich jest Ciołek.
„Jest starka.“
Wódkę, okowitę ze zboża paloną, przechowują na Litwie przez lat wiele, zanim na potrzeb ją biorą. Wódka nabiéra ztąd smaku dobrego, a od kuf dębowych ciemnego koloru. Zazwyczaj nazywają ją starką albo staruszką.
„Spojrzałem na kwoczkę, z północy już stała.“
Znak plejady na nocném niebie pospolicie „kwoczką“ zwany.
„Więc kto się w opiekę.“
Początek dziewięćdziesiątego psalmu, należącego do modlitw przygodnych, powszechnie znanych. Kto go zaś nie zna, tego wysłać na morze lub wojnę, to go się nauczy: tak mawiali starzy.
„W Nieświeżu siadywał Radziwiłł, pan z panów.“
Jest tutaj mowa o Karolu Radziwille, panu na Nieświeżu i Ołyce, który był w rodzie swym z kolei dwunastym wileńskim wojewodą. Najpopularniejszy człowiek wieku swojego, a może typ popularności polskiego pana owego czasu. Dykteryjki jego, które sam komponował, krążą dotąd między szlachtą i wiejskim ludem na Litwie. Kłamstwa jego mają wiele ironii, a układ onych ma wiele poetycznéj śmiałości. Kiedy te baśnie układał — a chwila natchnienia
