w duchu miłości chrześcjańskiej, według nauki i wykładu autorów przez Kościół uznanych; oświadczyli, że nie dozwolą drukować ani sprzedawać pism nie aprobowanych, że kapłanów żonatych, oraz mnichów i mniszki opuszczających klasztory, poddadzą pod sąd trybunałów kościelnych; ale były to tylko obiecanki, czcze słowa, na które nikt nie zważał, czego dowodem okólnik Lutra „do rządzących i rządów przeciwko fałszerzom mandatów cesarskich,“ który kursował swobodnie, nie ściągając najmniejszej kary na autora. Tak więc misja Chieregatego w Niemczech nie przyniosła żadnej korzyści. Doczekał się też tej boleści, że złożono na jego ręce „sto zażaleń“ dla przedstawienia ich Papieżowi (Raynald. ad an 1522 n. 60, 88, ad an. 1523 n. 1, 51). — 2. Lionel, krewny poprzedniego, spełniał również różne misje papiezkie i był biskupem w Concordia od 1488 roku do † 1506. Cf. Ughelli, Ital. Sacr. t. V 2 ed. p. 364 (Polz) X. P. Br.
Chifflet (czyt. Szifle). 1. Piotr Franciszek, jezuita, ur. w Besançon 1592 r.; w różnych kolegjach wykładał filozofję, język hebrajski i Pismo św. Minister Colbert wezwał go do Paryża i powierzył zarząd królewskiego gabinetu medalów. Ch. † tamże 5 Paźdz. 1682 r. Cennemi są jego wydania niektórych Ojców i pisarzy kościelnych: 1. Fulgentii Ferrandi diaconi carthag. Opera, junctis Fulgentii et Cresconii africanor. epporum Opusculis, Divione 1649. 2. Scriptorum veterum de fide catholica 5 opuscula: Aleuini Confessio fidei; ex libris S. Fulgentii contra Fabianum fragmenta.... Rabani Mauri liber adversus Judaeos; Anonymi de Beringerii haeresiarchae damnatione, ib. 1656. 3. Victoris Vitensis et Vigilii Tapsensis Opera, ib. 1664. 4. Marii Aventicensis seu Lausanensis Episcopi Chronicon usque ad an. Chr. 581 (ap. Duchesne, Recueil des histor. de Fr. t. I). 6. Bedae Presbyteri et Fredegarii Scholastici concordia ad senioris Dagoberti definiendam monarchiae periodum, continet (Bedae) Historiam eccl. gent. Angl. cum notis et dissert. de autore hujus historiae.... dissert. de annis Dagoberti primi. Accessit appendix de. s. Dionysio Areopagita et s. Genovefa Parisiorum patronis Paris 1681. 6. Paulinus illustratus sive Appendix ad Opera et res gestas s. Paulini Nolensis, Divione 1662. 7. Manuale solitariorum ex veterum pp. carthusianorum cellis depromtum, ib. 1657. 8. S. Bernardi Clareval. illustre genus assertum. Accedunt Odonis de Diogilo... aliorumque aliquot scriptorum opuscula XII p. Chr. saeculi, ib. 1660. Oprócz tych wydań i kilkunastu rozpraw w Bolland. Actat SS., napisał: 9. Hist. de l’abbaye de Tournus, Dijon 1664. 10. Disserationes 3: I De uno Dionysio Areopagita; II De loco et tempore conversionis Constantini M. III De S. Martini Turon. temporum ratione, Paris 1676; pierwszą z tych rozpraw sam Ch. przełożył na franc: Dissertation touchant s. Denys l’Aréop., Paris 1676; dowodzi w niej, że ś. Djonizy Areopagita był biskupem paryzkim. 11. Opuscula 4: I De Dionysii aetate totaque chronologia; II De una s. Syra seu Syria virgine; III Origo comitum Valentinensium; IV Excerpta de vita et gestis s. Bernardi Clarev. Appendix de Concilio Niumagensi an. 821, Paris 1629. 12. De l’offrande de soy mesme, Anvers 1630 12-o (to samo po łac.: Praxis quotidiana divini Amoris sub forma oblationis sui ipsius, Antverp. 1631). De ecclesiae s Stephani Divionens. antiquitate etc., Divione 1637. Lettre touchant Beatrix comtesse de Chalons, ib. 1656. — 2. Paweł Ferdynand, synowiec poprzedzającego, bernardyn. Rozprawę jego
