Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/145

 Widzę, że zegarek wart jest około trzystu rubli.
 Dobrze. Zastawiam zegarek za sto rubli i przynoszę mu kartkę zastawniczą.
 — Ośmdziesiąt rubli — powiadam — jest mi pan winien, a zegarek sam pan wykupi.
 Po dziś dzień winien mi jest tych 80 rubli.
 Począł znowu codziennie do nas przychodzić. Nie wiem, jak się między sobą obliczali, ale zawsze opuszczał z księciem lokal. Lub też szli z Fedotką na górkę, by zagrać w karty. Mieli zwykle bardzo skomplikowane rachunki ze sobą: jeden dawał coś drugiemu, ten trzeciemu, ale co kto komu był winien, nie można było poznać.
 Bywał u nas przez dwa lata; zupełnie się zmienił. Przestał się krępować; czasem pożyczał u mnie rubla, by go dać woźnicy, ale z księciem grał partję o sto rubli.
 Wychódł, pożółkł. Natychmiast po przyjściu kazał sobie podawać szklaneczkę absyntu, kanapkę, poczem popijał winem; wtedy stawał się weslszy.
 Przyszedł raz przed obiadem — było to w Wielki Tydzień — i począł grać z huzarem.
 — Czy gramy o pieniądze? — pyta.
 — Jak pan chce.
 — A może o flaszkę Claude Voujeau?
 — Dobrze.
 Huzar wygrał. Poszli do sali jadalnej. Zasiedli przy stole i Niechludow mówi:
 — Szymonie! flaszka Claude Voujeau, ale dobrze oziębić!