Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/186

 Chłopak zerwał się, ale usiadł znowu i z milutkim uśmieszkiem wskazał ordynatowi miejsce przy sobie.
 — Na rozkazy... ale pozwól, że nie stanę, bo nie mogę.
 — Zwarjowałeś, Jurek!
 — Jak Boga kocham, nie mogę! W głowie mi się trochę kręci. Mój drogi, jeżeli Świrko może spać, to już mnie choć na zawrót głowy pozwól.
 — Jedź do domu.
 — Ani myślę! Albo mi tu źle? Opowiem wam zaraz historję, którą sobie właśnie przypomniałem.
 — Cóż to za historja — podchwycił Trestka.
 Brochwicz rozparł się na kanapie.
 — Znacie tego poliszynela? — spytał, kładąc ręce pod głowę i wyciągając nogi.
 — Kogo mianowicie?...
 — Barona Z.
 — Ach! tego, co kupił brylanty aktorce?
 — To wy już o tem wiecie?
 — Ba! oddawna.
 — Od paru dni — poprawił Waldemar — bo się to stało na wystawie. Dobrze jednak, że wśród nas baron Z. nie ma przyjaciół: za tytuł, jaki mu ofiarowałeś, mógłbyś wpaść w kabałę.
 — Ktoby się tam za nim ujął. Ale jak to uważacie?
 — Uważam, że mimo wszystko dobrześ go określił — rzekł Waldemar — baron popełnił głupstwo podwójne — raz, że kupił brylanty za bajeczną cenę i, nie znając się, przegalopował, a powtóre — nie było dla kogo.
 — Przeciwnie — rzekł Żnin — szykowna facetka i piękna, jak odaliska... jak Wenus.
 — Wenus w skórze prostej awanturnicy, ogródkowej szansonistki! słaby gust! — drwił Michorowski.
 — Mój drogi! nie każdy może sobie pozwolić na królewny — rzekł Brochwicz.
 — Cóż to znaczy?
 — Nic... to, że baron Z. wolał szansonistkę, niż królewnę.
 — Tyś już tęgo pijany! — powiedział ostro ordynat.
 — Bo sami powiedzcie, czego napadacie na biednego barona za to, że mu się podobała taka właśnie a nie inna? — żalił się płaczliwym głosem Brochwicz.
 — Sam go przecie nazwałeś poliszynelem.
 — Brochwicz jest niepoczytalny — zawyrokował Trestka.
 — Owszem, wiem, co mówię: baron swoim czynem....
 — Dowiódł stopnia swego umysłowego rozwinięcia — dokończył Waldemar. — On ma rozmiękczenie mózgu, skompromitował kółko arystokracji, z której pochodzi. Przyjechał, porobił znajomości i raz, dwa, trzy — kupił brylanty pierwszej spotkanej baletniczce. Jedyną ma zasługę, że będą miały o czem rozprawiać tutejsze dewotki, mocno zgorszone jego czynem, o którym jednak wiedzą, jak o każdej nowinie.... A stanowią one tu osobną, dość liczną kolonję.
 — Aaa! — ziewnął szeroko Brochwicz. — Waldy, teraz wszystko krytykujesz. Dawniej byłeś towarzyszem co się zowie... w Paryżu, pamiętasz? Teraz z ciebie filister.