Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/102

 — Znakomicie!
 — Czyliż, że po Wilusiu nie jestem starym nudziarzem. Co? — Cóż znowu?
 — Magnatem, wielkim panem, arystokratą — mówił z wesołą przekorą.
 — Tymi pan pozostanie zawsze.
 — Dobrze, dobrze! nie chcę być tylko teraz. W tej chwili jestem Michorowskim, wielbię bławatki i jeden z nich bardzo cacy wiozę do swych łanów. To mnie uszczęśliwia.
 — Czemu się pani zasępiła — spytał nagle, patrząc na nią uważnie.
 — Ja?... Bynajmniej — odparła obojętnie.
 — Pani jest jak roślina-czułek, stula listki za byle dotknięciem. Wiem, co pani pomyślała: że jestem magnatem, który dla fantazji zrzuca z siebie magnacką purpurę i ubiera się w bławatek. A że panią tak nazwałem, więc to się nie podobało. Czy tak?
 — Jeśli nawet jestem bławatkiem, to w każdym razie nie takim, w jaki można się ubierać.
 — Zwłaszcza magnatowi-arystokracie. Prawda?
 — Nikomu!
 Spojrzał na nią przeciągle.
 — Mimoza! — szepnął w duchu, a głośno zawołał:
 — Skandal! Zaczynamy schodzić z relsów, panno Stefanjo. Nastąpi wykolejenie a Głębowicze już widać. Odłóżmy kłótnię na inny raz. Zgoda?
 — O ile pan znowu z relsów nie zejdzie...
 — Dobrze! obiecuję to pani. Chcę, abyśmy w Głębowiczach byli w zgodzie, chcę panią widzieć wesołą, tak jak obecnie. Ja jestem szalenie wesół i szczęśliwy.
 — Czy dlatego, że dojeżdżamy do Głębowicz? — spytała figlarnie.
 — Tak, i że za chwilę będę jadł śniadanie — odrzekł z pasją.
 Stefcia parsknęła śmiechem, Waldemar zaśmiał się również i palnął z bata.
 — Ech! jestem na panią taki zły — zawołał, puszczając konie w cwał.
 Brek potoczył się ze zdwojoną szybkością.
 — Panie! cóż to znowu? Pan nas roztrzęsie! — wołała panna Rita.
 — Au nom de Dieu! wypadniemy — krzyczała hrabianka, chwytając za ramiona Trestkę i Wilhelma.
 Waldemar stanął. Jedną ręką powoził, drugą z batem wparł się pod bok i, potrząsając lejcami, wołał na konie:
 — Pędźcie, muzy pędźcie!...
 Konie rwały z kopyta, aż grudki żwiru sypały się gradem z pod kół.
 — Panie Waldemarze, czy pan zwarjował? — krzyczała szarpiąc go za rękaw, panna Szeliżanka.
 — Być może.
 Stefcia, Lucia i Wilhelm zanosili się od śmiechu, patrząc na wystraszone miny hrabianki, barona i nieszczęśliwego Trestki, któremu w dodatku spadły binokle z nosa. Szukał ich dokoła siebie klnąc różnemi językami. Nareszcie znalazł i zawołał z niesłychanem zacięciem:
 — Psiakrew, są!
 — Przecie przemówił po polsku — zaśmiał się Waldemar.