Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/220

 — Wicie, jako w Białce kościół zjedli?
 — Z jedlinowych balów?
 — E, wyście mądrzy, to nie uwierzycie, ale głupi to myślą, że kościół zjedli!
 — Wybudowali kościół z pni wielkich jedlanych, hrubych, jak ten skriżal (ukazał wielki płaski głaz u schodów).
 I był taki gazda, co syćko zabijał: barany, owce, woły, ludzi syćko zadziobywał.
 (Tu Arjaman miał widzenie olbrzymiego, czarnego, skrzydlatego człowieka, który syćko zadziobywał!...)
 No i było mu już na śmierzć.
 Ale jako ta do księdza pójdzie?
 Kto mu da rozgrzesynie?
 Namówili go przecie. Ksiądz pyta: no, ile ta może być tego, co zabiłeś?
 Tak mówi ten zbój:
 „Jakbym ze Żaru do Jurgowa zrobił płot, telo by on mógł objąć, com nasabijał.“
 To mówi mu Ksiądz: klęknij w kościele, zrób krydą koło i módl się, a nie daj się wziąść złemu. —
 Zostawili go.
 Modli się.
 Noc — ciemno! żebyś djabłów zjadł, a nie widział.
 A tu widzi ogień zaświecił — kuźnia!
 Takie pięć pieców bucha ogniem, jako w Hamrach, kie żelazo robią — rude ocziszcają. Kręcą się też różne sieleniejakie duki. Mieli ulać dzwon, a na tyn dzwon wsziscy dawali pieniądze stare, spilki połamane, abo i całe — syćką miedź i srybro. Zewsząd ludzie umarci schodzili się, dawali, a Ksiądz dorzucał.
 I postawili na tym grzysniku dzwon.