czasem wprost zorganizowaną demonstracyą kawiarnianych potentatów opinii. Naogół, w teatrze włoskim Marivaux miał szczęśliwszą rękę: sam także rodzaj tej sceny, nieobciążony klasycznemi tradycyami, podatniejszym był terenem dla kapryśnej, własnemi drogami chodzącej fantazyi pisarza. Skoro Marivaux przekroczył sakramentalną pięćdziesiątkę, potężny »salon« pani de Tencin dołożył wszelkich wpływów, aby go wprowadzić do Akademii. Powiodło się to w r. 1742, mimo że nie bez trudności: między innymi zarzutami, obwiniano pisarza o destrukcyjny wpływ na język francuzki. Gdy zawakowała posada stałego sekretarza Akademii, znów otrzymuje ją Marivaux, a raczej dla niego pani de Tencin, mimo rywalizacyi Woltera, który używa wszelkich wpływów, aby uzyskać tę godność. Od czasu wstąpienia w poczet »Nieśmiertelnych«, Marivaux porzucił zupełnie teatr, jako niegodny nowego jego stanowiska. Wszystkie swe siły poświęca układaniu nudnych dysertacyi, które, ku rozpaczy znakomitych kolegów, odczytywał w skwarne popołudnia na posiedzeniach Akademii. Same tytuły tych rozpraw zdolne są przyprawić o senność, jak np. Uwagi nad postępem umysłu ludzkiego, Uwagi nad rozmaitymi rodzajami sławy, O Rzymianach i dawnych Persach, etc. Wznowiono z powodzeniem zapomnianego szczęśliwie Hanibala. W tym czasie również napisał Elegię
