wstają najczęściej objawy niedowładu i porażenia w postaci zapalenia nerwów obwodowych, lub zmian w ośrodkowym układzie nerwowym. Jako przykład służyć mogą zatrucia siarczkiem węgla, oraz skutki nałogowych zatruć: morfinizmu, kokainizmu i t. d.
Drugiem miejscem uszkodzeń w zatruciach chronicznych są narządy krwiotwórcze. Chroniczna niedokrwistość pojawia się jako zwykły skutek zatrucia wieloma truciznami, szczególniej ołowiem i arsenem. W mięśniach widzimy często wyraźną atrofję, aż do zupełnego zaniku pewnych grup mięśniowych, zwykle w związku z zapaleniem nerwów obwodowych, właściwem zatruciom ołowiem i arsenem. Nie brak też głębokich zmian i w szkielecie jak np. wyraźna osteoporoza w zatruciu rtęcią, lub wzmożone wytwarzanie się tkanki kostnej w zatruciu małemi dawkami fosforu. Zmiany narządów miąższowych odgrywają także poważną rolę w chorobach wywiązujących się z zatruć. Chroniczne zapalenia i marskość (cirrhosis) wątroby, nerki i mięśnia sercowego są zwykłemi następstwami zatruć chronicznych np. alkoholem, czyli raczej przetworami jego zanieczyszczenia.
Każda trucizna wywołuje dość ściśle określony szereg zjawisk, stanowiących objawy zatrucia. Objawy te mogą mieć pewne cechy ogólne, wskutek czego możliwy jest podział trucizn według ich działania. Mimo to, każda trucizna może wywoływać pewne właściwe jej tylko objawy, nie obserwowane przy innych zatruciach. Wogóle, jak zaznaczono w rozdziale pierwszym, liczba trucizn jest o wiele znaczniejsza od liczby możliwych objawów zatrucia, ograniczonej istnieniem prawa swoistych odczynów.
Obraz zatruć jest zasadniczo bardzo jednostajny i diagnoza zatrucia staje się w wielu wypadkach możliwą tylko na podstawie badań chemicznych wydzielin i tkanek ustroju. Uwaga ta stosuje się jednocześnie do zmian anatomo-patologicznych.
Objawy, na podstawie których staje się możliwem rozpoznanie zatrucia z zaliczeniem chociażby tylko do pewnej grupy toksykologicznej bez szczegółowego oznaczenia trucizny, nazywamy objawami swoistemi, a przebieg zatrucia typowym. Przebieg taki daje się obserwować w przeważającej ilości wypadków. Czasem zamiast typowego odczynu rozwijają się objawy nietypowe. Najciekawszemi z pomiędzy nietypowych są: 1) działanie odwrotne, 2) zjawiska idjosynkrazji, 3) zjawiska
