Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/184

aby powtórzyć tekst Waszej Wysokości, gdyby list mi zabrano.
 — Wiesz, że ten list nakazuje nam umrzeć raczej, niżeli poddać miasto?
 — Wiem.
 — Wiesz, że donosi o ruchach naszych armij celem wstrzymania najazdu?
 — Wiem... Ale te ruchy nie urzeczywistniły się.
 — Co chcesz rzec przez to?
 — Mówię o Iszymie, Omsku, Tomsku, gdzie nasi zostali osaczeni.
 — Ależ nasze pułki kozackie jeszcze nie starły się z Tatarami.
 — Mnóstwo razy, Wasza Książęca Mość!
 — Odepchnięci?!
 — Niestety! Wobec przewagi liczebnej wroga.
 — Gdzież były te starcia?
 — Pod Koływanią, Tomskiem.
 Dotąd mówił prawdę. Lecz aby zgnębić obrońców Irkucka, przesadził triumf wojsk Emira — dodał kłamliwie:
 — A poraz trzeci pod Krasnojarskiem.
 — A ta potyczka? — rzucił książę przez zęby.
 — To była bitwa.
 — Bitwa?
 — 20000 Rosjan, przybyłych od granic guberni Tobolskiej, walczyło z 50000 Tatarów. Mimo cudów odwagi, nasi zostali rozbici w proch.
 — Łżesz! — krzyknął, książę, nie mogąc pohamować gniewu.
 — Mówię prawdę — odparł zimno Strogow. Byłem świadkiem tej batalji. Tam dostałem się do niewoli. Odbyła się 2 września. Dzięki temu zwycięstwu siły Tatarów ześrodkowały się naokół Irkucka.