Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/152

 — Ach, tak?!... Biedny ojczulku!... No, to... Jadę do Krasnojarska. Zmieścimy się wszyscy troje. A mój pies... ustąpi wam miejsca. Przespaceruje się trochę. Sirko, zejdź.
 Pies zeskoczył. Nadja i Strogow znaleźli w głębi kibitki niby wysiane sianem gniazdko.
 Młodzieniec zasiadł na przodzie.
 — Imię pańskie? — spytał Strogow.
 — Mikołaj Pigasow.
 — Nie zapomnę go. Pozwól, uścisnę ci ręce.
 Wyciągnął swoje, szukał dłoni towarzysza.
 — Proszę, uściśnij, jeżeli ci to sprawia przyjemność.
 Kibitka ruszyła. Jej jednostajnie kołyszący ruch uśpił wnet Nadję, która popadła w stan prostracji. Młodzieniec był wzruszony. A jeżeli z ócz Strogowa nie spadła żadna łza, to przeto, że ostatnią wypaliło nikczemne żelazo.
 — Ona jest bardzo miła, ta pańska siostrzyczka — mówił Mikołaj, odwracając się do Strogowa.
 — O, tak!
 — Idziecie zdaleka?
 — Z bardzo daleka.
 — A czy bardzo bolało, gdy wypalono ci oczy?
 — O, bardzo.
 — Nie płakałeś?
 — Płakałem.
 — Ja bym też płakał! Nie widzieć tych, których się kocha! Jedyna pociecha, że widzą cię kochający!
 Zamilkł. Od samego początku Strogow miał wrażenie, że słyszał kiedyś głos tego młodzieńca.
 — A pan... czyś nie widział mnie nigdy?
 — Nigdy! — odparł zdziwiony Pigasow.
 — Jednak... znam pański głos.