Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/090

 Wtem z ust ich wydobył się okrzyk rozpaczy.
 — Co się stało? — zapytała Nadja.
 — Tatarzy! Tatarzy! — wołali, wskazując barki obciążone żołnierzami, które zbliżały się ku nim, płynąc w dół rzeki. Bieg ich był nader szybki — zetknięcie się z promem nieuchronne. Przerażeni opuścili drągi.
 — Odwagi, przyjaciele! — krzyknął Strogow — pięćdziesiąt rubli, jeżeli dosięgniem brzegu, zanim barki podejdą.
 Przewoźnicy wytężyli siły ponownie.
 — Nie bój się, Nadziu, ale bądź gotowa na wszystko! — rzekł, ściskając jej rękę.
 — Jestem gotowa.
 — Skoczysz do wody, gdy dam ci znak.
 — Skoczę.
 — Ufasz mi?
 — Ufam.
 Za zbliżających się barek rozległ się groźny rozkaz.
 — Saryn na kitchou! — wołali żołnierze.
 Oznaczało to rozkaz położenia się na brzuchu, poddania. Ale na promie nikt nie usłuchał. Padły strzały — i dwa konie legły zabite. Jedna z bark już zetknęła się z promem. Nastąpił wstrząs. Ale brzeg był już blisko. Wypadało zaryzykować. Niewola oznaczała śmierć.
 — Skacz! — krzyknął Strogow.
 Ale tej samej chwili trafiła weń lanca. Bystra fala uniosła odważnego pływaka. Woda zaczerwieniła się krwią. Nadi pociemniało w oczach. Nim zdążyła skoczyć, już porwały ją jakieś ręce brutalne, rzuciły na dno łodzi. Dwaj przewoźnicy zostali zabici — konia zabrano.
 Tatarzy odbywali dalej swój triumfalny pochód.

---