Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/240

 — Adolfie — zawołała półgłosem, a gdy się wyprostował, dodała szybko: — Czy znasz tego człowieka?
 — Ze słyszenia — odszepnął niespokojnie pan Verloc, rzucając na drzwi wściekłym wzrokiem.
 W pięknych, obojętnych oczach Winnie zapaliła się błyskawica wstrętu.
 — To pewno jeden z przyjaciół Karla Yundta — tego przebrzydłego starego grzyba.
 — Ach nie — zaprzeczył pan Verloc, zajęty wydostawaniem kapelusza spod kanapy. Ale, wyprostowawszy się, trzymał go w ręku, jakby nie zdając sobie sprawy do czego służy kapelusz.
 — No więc — on czeka na ciebie — rzekła w końcu pani Verloc. — Słuchaj, Adolfie, czy to nie jest któryś z tych ludzi z ambasady, co to przyczynili ci ostatnio tyle kłopotu?
 — Przyczynili mi ostatnio tyle kłopotu? — powtórzył pan Verloc, wstrząsnąwszy się ze zdumienia i strachu. — Kto ci mówił o ludziach z ambasady?
 — Ty sam.
 — Ja? Ja? Mówiłem ci o ambasadzie?
 Pan Verloc wydawał się zmieszany i przerażony bez granic. Żona mu wyjaśniła:
 — W ostatnich czasach mówiłeś czasem przez sen, Adolfie.
 — Co — co ja mówiłem? Co ty wiesz?
 — Nic szczególnego. Przeważnie mówiłeś od rzeczy. Zrozumiałam tylko, że coś cię dręczy.
 Pan Verloc włożył kapelusz. Purpurowa fala gniewu zalała mu twarz.
 — Więc mówiłem od rzeczy? Och, ci z ambasady! Darłbym pasy z nich wszystkich. Ale niech się strzegą. Mam język w gębie.