Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/081

LXXI

NAJPIERWSZE POEZYE

  Rozwinął żagle i wiosłem trąca
  Błękitnej wody oblicze,
  A w przestwór leci dusza gorąca
  Och! jak na łono dziewicze.

  Majtka, choć młody — w wiosennej porze
  Nie straszy morska ta jazda,
  Przed nim koralem błyszczą się zorze
  I ranna świeci mu gwiazda.

  Miał on sąsiadów — radzą sąsiedzi:
  »Porzuć to majtku rzemiosło,
  Namiętna żądza duszę ci zbiedzi
  I grób wygrzebie ci wiosło.

  W drodze, śród której płyniesz w tym szale,
  Żywiołów walka się toczy,
  Złamią cię wichry, pochłoną fale
  I nikt cię z twoich nie zoczy!«

  Taki los jemu nie jeden wróży,
  A on nie słucha tych wieści,
  Wabi go fala do tej podróży
  I myśl, co w łonie swem pieści.

  W fali niebieskie widzi lazury,
  Tam jutrzni lice powabne
  Osłania warkocz ciemnawej chmury,
  Jak dziewczę sploty jedwabne.

  A z pod tych chmurek lekkiego włosa
  Błyszczy źrenica zapału,
  W złotą powleka przędzę niebiosa
  I złoci perły kryształu.

  Gdy anioł burzy skrzydły czarnemi
  Skruszy to cudne zwierciadło,