Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/160

która długo syna przy sobie trzymała, napatrzeć się go nie mogąc, potem pochwycił go ojciec, naostatku Lucia zabrała na rozmowę której łaknęła.
 Ani ojcu ani matce nie wspomniał Zygmunt o spotkaniu z Manczyńskiemi, lecz gdy sam na sam zostali z siostrą, szepnął na jej ucho.
 — Wiesz Luciu, twoi Manczyńscy dwa razy byli u Du Royerów... Widziałem ich oboje.
 Lucia zarumieniła się gniewem.
 — Jakto? — zawołała — i ty nie wyszedłeś natychmiast aby jednem nie oddychać powietrzem.
 Zygmunt się rozśmiał.
 — Moja najdroższa, awantury robić w domu, w którym mi tak dobrze, któremu tyle zawdzięczam, ani mogłem, ani chciałem.
 Zmarszczyła się siostra.
 — To kat naszych rodziców!
 — Nie myślę ich uniewinniać, — rzekł Zygmunt, — ani się do nich zbliżać. Sama pani, którą po raz pierwszy w życiu miałem szczęście oglądać, jest — bardzo śliczną panią.
 — I ty to możesz mówić! — zakrzyknęła siostra.
 — Może być najgorszą, — odparł Zygmunt, ale że jest ładną, to nie ulega wątpliwości.
 — Kobieta bez serca, próżna, rozpieszczona, dumna, która tylko o sobie myśli i siebie kocha jedną.
 — Wszystko to być może, — dodał Zygmunt, — ale, mówię ci, jest bardzo ładną.
 — A ty jesteś szkaradny! — odezwała się siostra odpychając go. — Jesteś więc i ty jak wszyscy w świecie mężczy-