Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/090

 — Nie mogę, nie miałbym za co rąk zaczepić — westchnął Zarzecki. Wpadłbym z deszczu pod rynnę.
 Stali tak jakiś czas milczący. Zarzecki różaniec przebierał machinalnie, Więckowski wąsa kręcił.
 — Jeszcze gdyby na skrypt — odezwał się Więckowski, badając.
 — Póki życia! — zawołał stary, — w żadne z niemi papierki się wdawać nie myślę.
 Znowu pomyśleli chwilę; Więckowski się przypatrywał fizyognomii starego, która nic nie mówiła, oprócz że w niej tkwił smutek i niepokój. Widząc że dłużej rozprawiać nie na wiele by się przydało, Więckowski czapką swą potrząsł oznajmując że chce odejść.
 Zarzecki się nie poruszył.
 — Więc — dobranoc.
 — A, dobranoc, — odparł zimno pan Jakób. — Kłaniam uniżenie.
 Z dworku, przez którego sień pustą i milczącą przeszedł powolnym krokiem Więckowski, skierował się tąż samą drogą, którą niedawno przesunął się hrabia i furtką dostał do parku. Spodziewał się zapewnie, znając upodobanie panny Barbary w orzechach, które gryzła po całych dniach, że ją może znajdzie w leszczynowej ulicy. Tu było pusto i łupinki tylko porozrzucane tu i owdzie świadczyły że faworyta niedawno odbywała przechadzkę. Skierował się więc pisarz do jej mieszkania.
 Na widok wchodzącego, panna Drobisz żwawo ku niemu się zbliżyła.
 — A cóż? — spytała.
 — E! ja już nie wiem czy z temi ludźmi zrobić co będzie można!
 — Dla czego?