Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/032

Jagiełło, dał wprzódy znak Hawnulowi, który się ku drzwiom w głąb cofnął.
 Głos którym się odezwał do gościa był pospieszny, niewyraźny, bełkotliwy, tak, że pierwszych kilku słów nie mógł książe zrozumieć.
 — Wszystko już wiem, wiem — dodał zabierając miejsce na ławie, i siedzenie w pewnej odległości od siebie wskazując Semkowi — przysyła was ten... Wojował ze mną krwawo, niemcom służąc... Spotwarzył mnie przed ludźmi za Kiejstuta... Nieprawda, kłamstwo jest, no, a teraz pokoju chce??
 Ale i Krzyżacy mi obiecują przymierze i zgodę, oni szlą listy do mnie i do matki. Witold powróci, a jutro zbuntuje się znowu...
 Rozpostarł ręce szeroko:
 Nie wierzę mu — nie mogę!!
 No, i wy mi wrogiem byliście i jesteście. W koło wrogi! Miecza do pochew nie można położyć, nieustannie wojować trzeba a wojować i bronić się. Dopiero pobiwszy, pokój mieć będę.
 — Ale do wojowania sprzymierzeńców potrzeba — rzekł Semko.
 — Przymierze! — zawołał Jagiełło — a komuż wierzyć? Piszą, pieczętują, przysięgają, byle się zręczność nadała zdradzą.
 — Wojowaliśmy z sobą o granice i o graniczne napaści — odezwał się Semko, choć ufam,