Zinowiew ma, bez wątpienia, ciężką przeszłość za sobą, ale w tem co mówi ma zupełną rację. Z drugiej strony jego sojusz z Trockim, którego poprzednio prześladował, rozwiewa decydująco legendę o „trockiźmie“, jako o antytezie „leninizmu“. Tegoż samego zdania są też i starzy opozycjoniści z r. 1923. Tymczasem zarząd partji popełnia dalsze błędy; rewolucja chińska stawia przed nimi bardzo ciężkie problemy. Opozycjoniści z roku 1923 (Trocki, Radek[1], Preobrażeńskij[2]) i opozycjoniści leningradcy (Zinowiew, Kamieniew) zawierają sojusz. Na pamiętnem posiedzeniu Komitetu centralnego Zinowiew przyznaje, że jego przeciwnicy z roku 1923 mieli słuszność w punkcie zasadniczym, że „trockizm“ nie jest niczem więcej jak niezdarnie sfabrykowaną legendą, że istnieje tajny komitet siedmiu, celem kierowania kampanją przeciw Trockiemu... Posiedzenie to zakończyło się wśród straszliwego tumultu. Od tej chwili walka między opozycją a kierownikami partji stała się niesłychanie zaciętą. Przechodzić wszystkie jej perypetje jest rzeczą niemożliwą.
Spróbujmy raczej sprecyzować platformę opozycji.
Opozycja utrzymuje, że kułak, „nepman“ i biurokrata — jednem słowem cała wytwarzająca się nowa burżuazja, — stanowi groźne i wzmagające się ustawicznie niebezpieczeństwo; że położenie materjalne i polityczne klasy robotniczej wciąż się pogarsza. Wytyka chorobę biurokracji, szerzącą się wśród partji i w komunistycznej międzynarodówce, wytyka presję wywieraną przez biura na wszystkich członków partji, wytyka korupcję
- ↑
Karol Radek (1885-1939) – działacz Kominternu, polskiego, niemieckiego i rosyjskiego ruchu socjaldemokratycznego i komunistycznego, polityk bolszewicki, dziennikarz i publicysta pochodzenia żydowskiego.
- ↑ Jewgienij Aleksiejewicz Prieobrażenski (1886-1937) – rosyjski ekonomista, działacz bolszewicki.
