Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/183

wytrzymać. Cioci do głowy nie przyjdzie, że ja już wszystko wiem, a czego nie wiem, tego się domyślam.
 Na to Irka zbliżyła się szybko i, odrzuciwszy wtył warkocz, pytała z miną rozciekawioną i przejętą:
 — Domyślasz się? — czego? czego?
 — Różnych rzeczy — odpowiedziała Marynia. — A ty nie?
 — Naturalnie... ale żeby tak zupełnie na pewno...
 — Na pewno, to i ja nie. W każdym jednak razie wiem już tyle, że mogę wszystko czytać, a tymczasem ciocia chce, żebym czytała powiastki dla dzieci.
 — Na to stanowczo nie można się zgodzić — odpowiedziała z godnością Irka.
 A po chwili zaś:
 — Dostałaś burę za czytanie?
 — I jaką! Przed godziną wyciągnęłam z szafy bardzo zajmującą powieść, pod tytułem Syn naturalny i zaczęłam czytać. Ledwie jednak przeczytałam kilka stronic, nadeszła ciocia, odebrała mi książkę i zmyła głowę, co się nazywa.
 — Okropność! Syn naturalny... to musi być strasznie ciekawe! Ale co to jest syn naturalny?
 — Naturalny to jest... to jest... widzisz... No!... tego tak dokładnie znów nie wiem, ale się zaraz domyśliłam, że jeśli może być naturalny, to może być i sztuczny.
 — A co to sztuczny?
 Brwi Maryni podniosły się w górę. Nietylko jej twarz, ale i cała postać zdradzała głęboki wysiłek umysłowy.