Strona:PL Helena Staś - Moje koraliki.pdf/40

— 34 —

roboty, że ledwie raz na dzień na godzinę może się swej lalusi oddać.
 — Mama pod tym względem jest nieubłagana — mówiła rozpacznie. — Ja ze swemi dziećmi będę zupełnie inaczej postępowała.
 — Och te mamy! — dodała Stefa, — moja mię znów ciągle napędza do książki — a mnie tak to nudzi.
 — Prawda, że te mamy są okrutne! — westchnęła Mańka, — ale jakby to było bez mamy?
 — Ja chcę moją! — zaszlochała Stefa.
 — Ja moją też! — dorzuciła prędko łkając Mańka.
 — Już lepiej niech będą i nas uczą.
 — Niech będą!
 — To tak okropnie być sierotą.
 — Okropnie!
 — Mama mi kupiła na nową sukienkę!
 — A mnie w niedzielę wzięła do teatru!
 — Kochana mama!
 — Moja jeszcze kochańsza!
 — Nie! bo moja kochańsza.
 — A jak tego dowiedziesz?
 — Zrobię wszystko, co mama chciała.
 — A ja będę grzeczną tak jak mama kazała.
 — Wiesz co Stefa? ty usiądź na kolebaczu i zaśpiewaj co do snu naszem lalusiom i ułóż je potem do łóżeczka a ja tym czasem pomyję naczynia.