Strona:PL Helena Staś - Moje koraliki.pdf/38

— 32 —

 Cisza podziałała jakoś lękliwie na nich, szczególniej na Stefę. Radziła więc już zbierać się do domu.
 — Wiesz co? — mówiła — mnie by się tu ciągle zdawało, że mnie napadną Indyanie...
 — Jakbyś się wzięła do tej historyi co to robisz z niej sekret — to byś o Indyanach zapomniała.
 W tejże chwili usłyszeli poza plecami jakiś szelest, ale zanim zdołali się obrócić — czarna opaska spadła im na oczy.
 — Indyanie! — krzyknęła trwożliwie Stefa.
 Zygmuś nie wydał głosu, tylko raptownie choć nie widział, sięgnął po leżącą obok strzelbę.
 — Zygmuś! ratuj! — jęknęła Stefa.
 — Nie bój się! jestem przy tobie! — odpowiedział dość odważnie chłopcćyna, a wyciągnąwszy w jej stronę rękę starał się ją uchwycić.
 — Hi — hi — hi — hi! — Zachichotało nad ich głowami, na co oboje wykrzyknęli radośnie: — Władek! Mańka!
 Ci zdjęli ręce im z oczu i poczciwa czwórka zaczęła się ściskać przy czem nie obyło się bez koziołków i kulania po trawie.
 Gdy pierwsza uciecha minęła, dowiedzieli się goście z miasta, że rodzice ich przyjaciół wybrali się za sprawunkami, a zatem Władek jako starszy miał polecone w razie gdyby kto pukał, nie otwie-