Strona:PL Garborg Utracony ojciec.pdf/21

 Sny, nadzieje, miłość, pożądania — były to błędne ogniki, które tańczyły przede mną i wabiły dalej a dalej na dzikie trzęsawiska. Później pogasły jedne za drugiemi. Teraz i ja już gasnę i widzę, żem także jak sen i błędny ognik.
 — Zupełnie jesteś osamotniony? — rzekł grabarz, rozmawiał bowiem teraz czasami ze mną.
 — Zupełnie, tak jak ty, mój imienniku.
 — Dzieci wcale nie masz.
 — Już nie są moje.
 — Hm, nie masz się bardzo czym martwić. Wiele ma kto dzieci, tyle gwoździ do trumny.
 Opowiedział mi swe cierpienie. Miał sześciu synów, wszyscy go odjechali. Wtedy zbrzydło mu życie, i zaprzestał pracy. Chudobę sprzedał; siedzi teraz w chacie budnika, i żyje z tego, że ludzi grzebie. Tego synom swym przebaczyć nie może.
 Opowiadam mu swoją dolę:
 — Ja miałem tylko dwóch, maleńkich. To nie prawda, że ich utraciłem, bo ich nigdy nie posiadałem. Rosły one w obcej krainie i mówią obcym językiem. Tak to było dziwne: mieć synów, którzy ojca mowy nie znają. Za każdym razem, kiedy usta otwierali, dźwięczało to dla mnie, jak gdyby wypierały się ojca, ludu ojca i wszystkiego, co moje. Najcięższa to kara dla tych, którzy czynią się na ziemi bezdomnemi.
 — Brak ci jednak twych dzieci.
 — Brak mi jednak mych dzieci.
 To jest nadzieja, którą znasz. Kiedy kto