Strona:PL Gąsiorowski Wacław - Królobójcy.djvu/094

rozdawała ordery i donacje, i już, czyniąc przegląd swych żołnierzy, zwróciła uwagę, że młody oficerek Potemkin ma więcej wdzięku niż Orłow…
 Piotr III był tak przerażonym, iż nawet odwagi nie miał uciekać, a cóż dopiero myśleć o oporze!… Uwięziono go bez trudu, wydobyto urzędowe przyznanie się do niedołęztwa, kazano się zrzec korony i nawet nie słuchano rzewnych próśb cara, ażeby mu wolno było do Holszteinu rodzinnego wrócić.
 Spiskowcy, zamykając Piotra III, rozpuścili wiadomość o jego śmierci i urządzili symboliczny pogrzeb na ulicach Petersburga. Ale ta pogłoska wkrótce zaprzeczoną została przez świadków naocznych.
 Wraz z dokonaniem przewrotu nastąpiło zastanowienie. Ambicje wielu spiskowych zostały zawiedzione, z uwagi na stanowisko Orłowa, który teraz już urzędowym został kochankiem i który nie krył się ze swymi ambitnymi zamiarami. Lud, z początku, oburzony na Piotra III za zamierzony mord syna i Katarzyny, — uspokoił się, zreflektował, zaczął prawie żałować swych okrzyków na cześć imperatorowej. Nadomiar, Moskwa otwarcie wyrażała sympatje dla uwięzionego cara, — najobojętniejsi przyznawali, że dwóch carów w więzieniu (Piotr III i Iwan VI) to za wiele nawet i na Rosję.
 Sprzysiężeni, a raczej główny ich teraz przedstawiciel, Grzegorz Orłow, postanowił zdławić wzmagające się wrzenie przez usunięcie tego, który wzbudzał współczucie. Orłow miał czterech braci, a z tych następujący po nim tuż, Aleksiej, a zaczynający również cieszyć się względami i sentymentami imperatorowej, podjął się „misji“ i dobrał sobie do pomocy Tiepłowa i młodego księcia Bariatyńskiego.