wił i na modlitwę dla pustelników poświęcił. Przed Chrystusem Panem położył na Karmelu kamień węgielny zakonów pustelniczych, które w chrześcijailstwie się rozwinęły, w Nim mają swego prawodawcę, patryarchę. Nieprzerwanym ciągiem przez tyle wieków, od Eljasza aż dotąd, zakonnicy, mnisi, pustelnicy, ludzie Bogu poświęceni, wielbią Pana zastępów na górze Karmel. Karmel, góra święta starego Zakonu, nadała miano zakonowi chrześcijailskiemu, który się w Kościele Bożym rozkwitł i jaśniał, OO. Karmelitów, których przyozdobiła Teresa św. Za czasów starego Zakonu znajdowali się ludzie, dla których było niedostateczne prawo Zakonu, którzy nie mogli żyć wśród kapłanów, pragnęli wyższej doskonatości, ją przeczuwali, i opuszczając kapłanów świątynie, w górach, w czystości żyjąc, w samotności najwyższej, w zupetnem oddaniu się modlitwie, oczekiwali Mesyasza. Życiem swojem dowiedli putrzebę i prawdę objawionego w Chrystusie nowegu, zupełnego, doskonatego Zakonu. Ci pustelnicy stałego Zakonu, na górze Karmelu żyjący, byli synami Elijasza proroka, ojcami nowych zakonników, Karmelitami nazwanych. Góra Karmel jest miejscem świętem w Palestynie, jest pamiątką wielkich cudów i pomnikiem wiekopomnym życia zakonnego. Zakony, które się rozkwitły w Kościele rzymsko-katolickim i wyniosły go do światła, potęgi, jaką nad wszystkie wyznania religijne jaśnieje, mają w Karmelu kolebkę swoję. Nigdy ani chwili nie było wśród tylu wieków, aby zabrakło na Karmelu zakonników, ludzi Bogu puświęconych i oddanych. Błogosławieństwo temu świętemu miejscu udzielone, siła idąca z miłości Bożej, zwyciężyła najstraszniejsze prześladowania islamu, który darmo się kusił wytępić, zniszczyć chwatę Bożą. Wymordowanych kapłanów zastąpili zaraz inni. Na miejscu wygnanych przybyli drodzy żarliwsi i świętsi. Niedawno z jałmużny wzniósł się kościół, jaki dziś widzimy, uczynił to ubogi braciszek, któregu jedynem bogactwem była miłość Boska. Kto wejdzie z pielgrzy. mów na Karmel, ujrzy ten szczyt góry uroczy, nad rozległem
