Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/236

 On z takiem natężeniem słuchał, jakby to, co mówiła, było trudną do rozwiązania zagadką.
 — Co? co?... ty mnie... głośno czytać?...
 Machnął ręką.
 — Ehe! facecya!
 Na sam brzeg taburetu zsunięta, obie ręce na piersi jego położyła.
 — Jutro, idąc do ciebie, dziaduniu, zajdę do księgarni i przyniosę ci katalogi.
 — Katalogi? na co katalogi?...
 — Sam wybierzesz, co zechcesz, o swoich Indyanach, Rzymianach, Grekach...
 Zasępioną twarz jego rozchmurzył i oświecił taki błysk radości, że od niego serce jej rozkosznie drgnęło.
 — Nie może być! — szeptał — nie może być!..
 — I codzień regularnie, tu, u mnie, albo tam, u ciebie, parę godzin...
 Wtem usłyszała dźwięk dzwonka w przedpokoju i zaraz potem głos lokaja, który oznajmiał:
 — Pan Oktawian Darzyc!
 Nawpół tylko twarz odwracając, niecierpliwie rzuciła:
 — Nie przyjmuję!
 I znowu, z dłońmi na jego piersiach położonemi, kończyła: