Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/211

duży, takim nędzarzem, na jakiego wyglądał, nie był jednak. Skąpstwo zapewne, często czepiające się starości, zatracenie wszelkiego estetycznego zmysłu, zidyocenie było tego powodem.
 — Szkaradną dziś mamy pogodę! — przemówiła głosem, w którym była oschłość znudzenia i obojętności.
 Podniósł twarz i wzrok przenosząc ze stołu na nią, odpowiedział:
 — A tak, pogody bywają różne.
 Przytem ręką uczynił giest taki, jak gdyby chciał nim wyrazić, że te różne pogody wcale go nie obchodzą.
 — Że też dziadunio w taką śnieżną zawieję wychodzi z domu!
 — Z jakiego tam domu!
 I znowu giestem ręki objawił dla domu takąż jak i dla pogody obojętność.
 — Jakże zdrowie? — zapytała jeszcze.
 Z tem samem, zawsze lekceważącem machnięciem ręki, odpowiedział:
 — Co tam zdrowie!
 Pomyślała, że stanowczo znajduje się wobec zupełnego idyoty, i uczuła zalewające ją całe morze nudy. Co ona z tym słupem przez parę długich godzin robić będzie!
 Gdybyż prędzej przyszła pora podania herbaty! Zwykle odchodził zaraz po herbacie,