Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/187

 Otworzyła oczy, spojrzała na gałązkę leżącą przed nią jakby na świadectwo jej upokorzenia — i westchnęła ciężko.
 — I czemuż on mię kochać nie może? myślała znowu. Czemże się zdobywają serca takich ludzi?
 — Pięknem ciałem! szepnął demon.
 — Piękną duszą! rzekł anioł.
 — Alboż nie jestem piękną pomyślała kobieta.
 — O, bardzoś, bardzoś piękna, wołał demon — idź zobacz się sama.
 Powstała i stanęła przed zwierciadłem. Twarz jej zalana była rumieńcem, oczy płonęły, pod cienkim muślinem pierś się wznosiła gwałtownie. Wyjęła z włosów złoty grzebień, a gęste zwoje jasnych kędziorów snopami promieni oblały jej ramiona i stan. Nie wyjęta z włosów brylantowa szpilka, zawisła w splotach i po nad czołem błyszczała, drżąc niby srebrna gwiazda.
 Stała tak długo patrząc na postać swoją odbitą w zwierciadlanej szybie i pomyślała znowu: wszak piękna jestem!
 — Bardzo! zawołał demon.
 — Czegóż mi więc brakuje?
 — Pięknej duszy! odpowiedział anioł.
 Usiadła, znowu westchnęła ciężko i znowu myślała.
 — Źle mi jest, cierpię, co mam czynić?