Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/140

Ścieżka ujęta była w gęstwę rododendronów. Nie dostrzegł nikogo i ruszył śpieszniej.
 Już nie słyszał kroków, natomiast ujrzał, obejrzawszy się, postać jakąś, kroczącą trawnikiem obok ścieżki. Przystanął, a nieznajomy uczynił tosamo. Zakłopotał się, co czynić. Nie mógł bez śmieszności zawołać na tego człowieka, gdyż każdemu obywatelowi wolno było przecież spacerować późnym wieczorem po parku.
 W tej chwili, ujrzał idącego naprzeciw człowieka, i rozpoznawszy po kroku policjanta, doznał wielkiej ulgi. Postać zniknęła. Był to człowieczek mały, tak że wziął go zrazu za wyrostka. Może biedak jakiś chciał go prosić o pieniądze na nocleg? Wydało mu się to głupie, ale rozradowało go, gdy wkroczył na jasno oświetloną ulicę.
 Zapytał policjanta.
 — Stamford Avenue? Może pan dojechać tamtym oto omnibusem, albo taksówką w ciągu dziesięciu minut.
 Długo się namyślał, czy jechać. Inspektor mógł mu słusznie wziąć za złe wciskanie się do domu, a cóż miał na usprawiedliwienie swego postępku? Nagle zdecydowany wsiadł w auto. Dojeżdżając, znowu uczuł te same skrupuły.
 Parr otwarł drzwi sam.
 — Proszę, proszę! — powiedział. — Dopiero co wróciłem i właśnie jestem przy kolacji. Myślę, że pan dawno już jadł i coś przekąsi.
 — Nie chcę przeszkadzać, inspektorze! — odparł Jack. — Dowiedziałem się o aresztowaniu Brabazona i dlatego przybyłem.
 Inspektor wziął go pod rękę, chcąc zaprowadzić do jadalni, ale nagle stanął, wydając okrzyk:
 — Boże wielki!
 Jack zdumiał się, gdyż po raz pierwszy spostrzegł zakłopotanie u Parra.