Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/188

 — Sens nie zmieniony.
 — A gdzie się podpisze książę de Bouillon?
 — Na tej samej linji co książę de da Rochefoucault.
 — A gdzie książę d‘Enghien.
 Syn mój nie powinien podpisywać podobnego aktu! Pomyśl tylko, wszak to dziecko jeszcze!
 — Myślałem już o wszystkiem, pani! Gdy król umiera, zaraz po nim następuje Delfin, choćby miał dopiero dzień jeden. Dlaczegóż w rodzinie Kondeuszów nie mamy tak samo postępować, jak w rodzinie królewskiej?
 — Lecz co na to powie książę de Bouillon? Co powie książę de la Rochefoucault?
 — Ostatni już powiedział i odjechał; pierwszy zaś potwierdził to, gdy będzie skończonem i powie co zechce... mało nas to obchodzi!
 — Otóż to przyczyna tej obojętności, którą ci, Klaro Klaro książę okazał?
 — Nic to nie szkodzi — powiedział Lenet, — rozgrzeje się on przy pierwszym armatnim strzale, który do nas marszałek de la Mailleraye skieruje. Ci panowie koniecznie chcą wojować; niech więc wojują!
 Bądźmy ostrożni, Lenet — odrzekła księżna — nie trzeba ich gniewać, bo oprócz nich, nikogo więcej nie mamy.
 — A oni nic więcej oprócz twego, pani, nazwiska. Niech spróbują walczyć za siebie; a zobaczymy, czy długo będą mogli się utrzymać.
 Mrgrabina weszła już od kilku chwil, a wesoły wyraz zmienił się w niepokój, który jeszcze podwoiły ostatnie wyrazy Leneta; zbliżywszy się do rozmawiającego, spytała:
 — Czy plan, który przedstawiłam Jej książęcej mości, nie uzyskał przyzwolenia pana Lenet?
 — Przecwnie, pani, — odrzekł Lenet, kłaniając się z uszanowaniem — nic w nim nie zmieniłem, tylko że proklamacja nie będzie podpisana przez księcia de Bouillon lub księcia d‘Enghien, ci zaś panowie zameszczą swe podpisy pod nazwiskiem potomka Kondeuszów.
 — Pan kompromitujesz młodego księca.
 — Nic to nie szkodzi, pani, kiedy się za niego bijemy.
 — Lecz mieszkańcy Bordeaux lubią księcia de Bouillon, uwielbiają księcia de la Rochefoucault, a wcale nie znają księcia d‘Enghien.