Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/153

ROZDZIAŁ VIII.

 — Dzień dobry ci, kochana siostrzyczko — rzekł Cauvignac do Nanony, podając jej rękę.
 — Dzień dobry; a więc poznałeś mnie?
 — Od pierwszego wejrzenia. To nie dosyć ukryć twarz, trzeba było jeszcze zasłonić to zachwycające znamię i te zęby do pereł podobne. Jeśli chcesz kokietko przebierać się, to przynajmniej kładź całą maskę... o... nie jesteś ostrożną... „et fugit ad satices“...
 — Dosyć już tego — rozkazującym głosem powiedziała Nanona — pomówimy serjo.
 — Właśnie tego chciałem, bo tylko serjo mówiąc, można robić korzystne interesy.
 — Powiadasz więc, że wicehrabima de Cambes jest tu?
 — Jest.
 — I że pan de Canolles wchodzi w tej chwili do oberży?
 — Jeszcze nie; dopiero zsiada z konia i oddaje cugle lokajowi. Aha! zdaje się, że już i tu spostrzeżono go, bo oto otwiera się okno z żółtemi firankami i pokazuje się w niem główka wicehrabiny. A! krzyknęła z radości. Pan de Canolles biegnie do oberży. Schowaj się siostrzyczko, bo inaczej wszystko będzie stracone!
 Nanona cofnęła się w głąb karety, ściskając konwulsyjnie rękę Cauvignaca, spoglądającego na nią z rodzicielskiem politowaniem.
 — A ja jechałam do niego, do Paryża — zawołała — poświęciłam wszystko, by go widzieć tylko!
 — Ha spełniłaś ofiarę kochana siostrzyczko, i to dla niewdzięcznika. Prawdę powiedziawszy, lepiej mogłabyś rozporządzać dobrodziejstwami.
 — Co oni będą mówić z sobą, teraz, gdy już są razem?
 — Kochana Nanono, w kłopotliwem stawiasz mnie po-