Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/35

 — Tak hrabio, około dziesiątej wieczór.
 — Mów pani dalej — prosił Bussy.
 Za chwilę inny mężczyzna połączył się z pierwszym; ten miał latarkę w ręku.
 — Co pani myślisz o tych dwóch ludziach?... — zapytał pan de Monsoreau.
 — Myślę — odrzekłam — że to książę i jego zausznicy.
 Bussy westchnął.
 — Teraz — rzekł hrabia — rozkazuj pani, czy mam wyjść, lub zostać?
 Wahałam się przez chwilę: tak, bo mimo listu ojca, mimo przyrzeczenia, mimo grożącego niebezpieczeństwa, jeszcze jakaś łudziła mię nadzieja.
 — A! nieszczęśliwy!... — zawołał Bussy — człowiek w płaszczu, to ja, ten zaś z latarką, to Remy Haudouin, ów młody lekarz.
 — To pan!... — zawołała zdumiona Diana.
 — Tak, to ja, dręczony niepokojem, pragnąłem wynaleźć dom, w którym doznałem gościnności, chciałem ujrzeć ową kobietę, owego anioła, który mi się ukazał. O! mogę wykrzyknąć, że jestem nieszczęśliwy!
 I Bussy czuł ciążący na sobie fatalizm, który skłonił Dianę do oddania ręki hrabiemu.
 — A więc pani — rzekł po chwili — jesteś jego żoną?
 — Od wczoraj — odpowiedziała Diana.
 Znowu nastąpiło milczenie, które tylko westchnienia młodych ludzi przerywały.
 — Lecz pan — zapytała Diana nagle — jak wszedłeś do tego domu?
 Bussy w milczeniu pokazał jej klucz.
 — Klucz!... zawołała — a kto go panu udzielił?...