Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/136

świętą cnotą i uniesienie również, ale wiesz, że cnoty przesadne są przestępstwem.
 — Przebacz, ojcze — rzekł Gorenflot — racz mi powiedzieć, o jakiej wycieczce mówiłeś.
 — O twej wycieczce dzisiejszej nocy.
 — Poza klasztor?...
 — Nie, w klasztorze.
 — W klasztorze... ja?...
 — Tak ty.
 Gorenflot podrapał się w nos nic nie pojmując.
 — Jestem dobrym duchownym — mówił przeor — ale twoja śmiałość zatrwożyła mię.
 — Moja śmiałość? — więc byłem śmiały?
 — Raczej nierozsądny.
 — Niestety!... trzeba niekiedy przebaczać mi temperament; poprawię się mój ojcze.
 — Tak, ale tymczasem nie mogę być spokojny o nas i o ciebie. Gdyby to jeszcze było między swoimi, to nic.
 — Jakto! — więc to było w świecie?...
 — Między naszymi byli świeccy, którzy i jednego wyrazu z twojej mowy nie zapomnieli.
 — Z mojej mowy?....
 — Przyznaję, że była piękna, oklaski mogły cię upoić, zapał ogólny mógł ci zawrócić głowę, lecz kiedy idzie o tak ważną sprawę sam przyznasz, za wiele było powiedziane.
 Gorenflot spojrzał na przeora oczyma, w których zajaśniał wyraz podziwienia.
 — W naszych czasach — mówił przeor — trzeba umieć wszystko pogodzić. Religijny zapał zaszkodzić ci może w Paryżu, gdzie jest tyle złośliwych. Życzyłbym ci schronić się przed nimi.
 — Gdzie? — zapytał Gorenflot, pewny, że czeka go koza.
 — Na prowincję.