Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/62

 — Ale przynajmniej będziesz ze mną, zanim spać się położę...
 — A potem mogę spać swobodnie?
 — Najswobodniej.
 — Zgadzam się: ale nie będziesz miał ze mną pociechy, Najjaśniejszy panie; jestem bardzo śpiący.
 — Możesz sobie ziewać.
 — A! szczęśliwi przyjaciele Waszej królewskiej mości — rzekł Saint-Luc z westchnieniem.
 — A! prawda, Bussy mi ich porządnie pokaleczył. — Schomberg ma goleń przebitą, d‘Epernon rękę skaleczoną, a Quelus po uściśnieniu przyjść do siebie nie może. Pozostał mi tylko d‘O, który mię nudzi i Maugiron, który w zły humor mię wprawia. — No, dalej, budź twojego pazia i każ sobie podać szlafrok.
 — Wasza królewska mość raczy mię zostawić samego na chwilę.
 — A to dlaczego?
 — Uszanowanie...
 — No, no.
 — Za pięć minut będę u Waszej królewskiej mości.
 — Za pięć minut, dobrze, ale nie więcej, bo przyjdę po ciebie... przygotuj tam co do śmiechu.
 Król na pół otrzymawszy, co żądał, i na pół pocieszony, wyszedł.
 Zaledwie się drzwi zamknęły, aliści paź zerwał się na równe nogi i rzekł:
 — A! mój drogi, jakże mnie możesz opuszczać ach! jakie męczarnie! Gdyby mnie poznano... umieram ze strachu!
 — Moja najdroższa — odpowiedział Saint-Luc, wskazując na służącego — Kasper będzie cię strzegł.