Strona:PL Doyle - Pamiętniki Holmsa, słynnego ajenta londyńskiego, T1.pdf/110

– 106 –

uczucia przerażenia, to najpewniej on, Pinner. Czegoż się tedy tak przeraził?
 — Wziął nas za ajentów policyjnych, — zrobiłem przypuszczenie.
 — Tak, napewno! — potwierdził Pickroft.
 Holms pokręcił głową.
 — Nie! on był już przedtem blady, zanim weszliśmy do pokoju, — rzekł. — Bardzo być może, że to...
 Słowa te zostały przerwane przez łoskot zwewnątrz przyległego pokoju.
 — Cóż to on do własnych drzwi kołace? zawołał Pickroft.
 Znów się rozległo stuknięcie, raz i drugi. Patrzaliśmy w stronę drzwi zdziwieni.
 Spojrzawszy wypadkiem na Holmsa, spostrzegłem, że twarz jego nagle pobladła i aż uchwycił się za stół, żeby nie upaść. Jednocześnie rozległ się z tajemniczego pokoju jakiś dziki głos schrypnięty i coś runęło na ziemię. Holms jednym skokiem był już u drzwi i pchnął je. Były odwewnątrz zamknięte. Za jego przykładem, obaj nalegliśmy na nie całym ciężarem. Jedna zawora ustąpiła, potem druga, wreszcie drzwi z trzaskiem się otworzyły. Wpadliśmy do pokoju.
 Był pusty.
 Tak jednak zdawało nam się tylko na pierwszy rzut oka. W kącie, naprzeciwko, były