Strona:PL Doyle - Dolina trwogi.pdf/136

 — Cieszyłem się pewną sławą w gronie znajomych.
 — Dobrze, przekonamy się o tem wcześniej, niż przypuszczasz. Czy słyszałeś coś o Loży w tych stronach?
 — Słyszałem, że bratem może być tylko prawdziwy mężczyzna.
 — To prawda, Mr. Mc. Murdo. Dlaczego opuściłeś Chicago?
 — Niech mnie powieszą, jeśli powiem.
 Mc. Ginty otworzył oczy. Nie był przyzwyczajony, aby odpowiadano mu w podobny sposób i to go bawiło.
 — Dlaczego mi nie chcesz powiedzieć?
 — Ponieważ nie życzę sobie kłamać wobec brata.
 — A zatem prawda jest tak zła?
 — Może pan myśleć, co się panu podoba.
 — Chyba nie wyobrażacie sobie, mister, że przyjmę do Loży, której mistrzem jestem, człowieka, którego przeszłości nie znam?
 Mc. Murdo zmieszał się. Potem wydobył pomięty wycinek gazety z kieszeni spodniej.
 — Nie wyda pan towarzysza? — zapytał.
 — Dostaniesz w gębę, jeśli odezwiesz się do mnie jeszcze raz w podobny sposób, — zawołał Mc. Ginty z gniewem.
 — Ma pan słuszność, panie radco, — rzekł Mc. Murdo tonem łagodnym. — Proszę o przebaczenie. Nie zastanowiłem się nad mojemi słowami. Wiem, że mogę panu zaufać. Spojrzyj pan na ten wycinek.
 Mc. Ginty przebiegł wzrokiem wzmiankę w New York Week z 1874 r. o zastrzeleniu niejakiego