Strona:PL Conan-Doyle - Tajemnica Baskerville'ów.djvu/105

 Jakby w odpowiedzi na te słowa, po trzęsawisku rozległ się ów głos przeraźliwy, który już raz słyszałem w pobliżu Grimpen-Mire. Wiatr niósł go wśród nocnej ciszy; z początku było to ciche warczenie, niebawem przeszło w straszne wycie. Baronet zbladł i chwycił się mojego rękawa.
 — Na miłość Boską, co to takiego, Watson? — spytał szeptem.
 — Nie wiem. Podobno ten głos rozlega się często po bagnie — odparłem. — Już go raz słyszałem.
 Zaległa znowu cisza, przerażająca, złowroga. Staliśmy, nasłuchując, ale żaden dźwięk nie wpadł nam w ucho.
 — Watson... — szepnął baronet — to było szczekanie psa!...
 W jego głosie brzmiał strach tłumiony.
 — Jakże okoliczni mieszkańcy tłómaczą sobie to przeraźliwe wycie? — zapytał.
 — Ktoby tam uważał na to, co mówią ludzie prości.
 — Powiedz mi jednak, co mówią?
 Zawahałem się.
 — Powiadają, że to szczekanie psa Baskervillów — odparłem.
 Milczał długo.
 — Tak, to był pies — rzekł wreszcie. — Szczekał bardzo daleko, w stronie Grimpen-Mire...
 — Trudno określić, skąd głos dolatywał.
 — Powiadam ci, że stamtąd, Watson. A ty jak sądzisz? Czy to było szczekanie?... Nie jestem dzieckiem. Możesz mi prawdę powiedzieć.
 — Po raz pierwszy słyszałem ten głos, idąc ze