Strona:PL Chrzanowski Ignacy - Biernata z Lublina Ezop.djvu/159

Ezopowi je oddano;
On, wziąwszy je, precz sie wezbrał,
Szcześnie do Samu przyjachał.
 Mieszczanie, gdy to widzieli,        2325
Z radością k niemu bieżeli,
Prowadzili go z weselim,
Z gędźbą, z tańcy, z wielkim pienim.
Ezop, przyszedszy ku ławicy,
Kazał, by sie zeszli wszyscy;        2330
Tam im królewskie listy dał,
Iż im wszystkę wolność zjednał.
 Za to jemu dziękowali,
Przystępując, obłapiali,
Dobrodziejstwo wyznawając.        2335
Nawyższą mu cześć działając.
 Potym sie precz wyprowadził
I po roznych ziemiach chodził,
Ludzi wszędy nauczając,
Dobrodziejstwa im działając.        2340
 Przypowieści dziwne gadał,
A w nich swą mądrość rozdawał;
Wspomagając głupość ludzką,
Osięgnął jest przyjaźń wielką.
 Przyszedszy do Babiloniej,        2345
I okazał rozum swój w niej;
U Ligurga, króla mądrego,
Dostąpił miejsca ważnego.
 Bowiem naonczas królowie,
Zadawali gadki sobie:        2350
Z krotochwile to działali,
Iż je sobie wykładali;
 Który wyłożyć nie umiał,