Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/792

wszakże udała się pod wskazany przez Fledgebyego adres, lecz na dole już spotkała jakąś lady w kostyumie podróżnym, która trzymała w ręku przedmiot jak najmniej u niej oczekiwany, bo kapelusz męski.
 — Pani do kogo? — spytała krótko małej robotnicy.
 — Do pana Fledgeby.
 — W takim razie pani musi zaczekać, bo pan Fledgeby jest zajęty; skoro dżentlmen, który jest u niego wyjdzie, będzie pani mogła wejść.
 Mówiąc to, dama w stroju podróżnym, stanęła na schodach w pozycyi obronnej, a że była duża i wysoka i mogłaby usunąć Jenny jedną ręką, miss Wren uzbroiła się w cierpliwość i postanowiła czekać.
 — Dlaczego pani tak nasłuchuje? — spytała po niejakim czasie podróżna dama.
 — Nie potrzeba wcale nasłuchiwać, aby to słyszeć — odparła Jenny.
 — A cóż pani słyszy?
 — Jakiś dziwny hałas, jakby się ktoś krztusił, czy kichał.
 — Może pan Fledgeby bierze tusz — zauważyła dama.
 — Nie, to zdaje się, trzepią dywany.
 — Niezawodnie dywany pana Fledgeby — stwierdziła dama z uśmiechem.
 Jenny, która się znała na uśmiechach, nie widziała jednak nigdy podobnego uśmiechu, jak ten, który wykrzywił w tej chwili usta podróżnej damy. Był to więc uśmiech niby wesoły, ale ra-