Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/627

 — Kpiłeś sobie zawsze z prawdy.
 — Ależ, Noddy! — miarkowała go pani Boffen.
 — Cicho bądź, stara, i daj mi skończyć, powiadam ci, że on sobie zawsze kpił ze szczerości i prawdy.
 — Nie widzę potrzeby odpowiadać panu, wobec tego, że stosunki nasze uważam za zerwane.
 — Ho, ho! — odparł przebiegle pan Boffen — jeśli tak, to nie ty je zrywasz, ale ja ciebie odprawiam, rozumiesz? Oddalam cię ze służby. Nie zaskoczyłeś mnie znienacka, bratku, o nie. Patrz, mam tu przygotowane twoje świadectwo i to, co ci się należy z pensyi. Widzisz więc, że to nie ty odchodzisz, ale ja cię odprawiam.
 — Wszystko mi jedno, jak pan uważa, bylem stąd odszedł.
 — Ale mnie nie wszystko jedno. Inna rzecz odprawić nieuczciwego sługę, który dybie na twoją kieszeń, a inna, kiedy sługa sam odchodzi.
 — Czy powiedziałeś mi pan już wszystko, coś zamierzał, czy może szukasz pan w myśli nowych słów dla mnie obelżywych, któremi mnie chcesz obrzucić?
 — Zrobię to, jeśli mi się podoba, nie pytając pana o pozwolenie. Chcesz mieć ostatnie słowo, ale to ci się nie uda. Na co pan jeszcze czekasz?
 — Chcę pożegnać się z panną Wilfer i z pańską zacną żoną.
 — A to się żegnaj, tylko prędko, bo mam już dosyć twojej obecności.
 — Posłuchaj pan jeszcze, co powiem — prze-