Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/605

 — A gdybyśmy spróbowali zaciągnąć pożyczkę? — rzekła.
 — W naszem położeniu pożyczać, znaczy tyle, co żebrać lub kraść.
 — W takim razie niema o czem mówić.
 — Prosta rzecz. Jest to zresztą twierdzenie, równie ciekawe i oryginalne, jak gdybyś chciała mnie oświecić, że dwa a dwa to cztery.
 Widząc wszakże, że żona jego ma coś jeszcze na myśli, Alfred uniósł jedną ręką poły szlafroka, drugą zagarnął faworyty i czekał w milczeniu.
 — Czy nie byłoby najprościej, — rzekła wtedy Sofronia, podnosząc oczy na męża, — gdybyśmy się zwrócili do ludzi poczciwych i dobrodusznych a przytem bardzo bogatych, których oboje znamy.
 — Mówisz o Boffenach?
 — Nieinaczej.
 — Myślałem już nieraz o nich, — rzekł Alfred, — ale strzeżeni są jak forteca, przez tego piekielnego sekretarza, który staje zawsze pomiędzy nimi a ludźmi naszego pokroju.
 — Spróbujmy go wysadzić z tego stanowiska.
 — I owszem, zastanów się, czy nie znajdziesz na to sposobu.
 — Można popsuć mu trochę opinię u jego chlebodawcy i polecić mu na to stanowisko inną osobę. Musiałeś zauważyć, że w ostatnich czasach Boffen stał się jakiś podejrzliwy.
 — A przytem skąpy, co nie wróży nam nic dobrego. Spróbuj jednak.
 — Możnaby skierować jego podejrzliwość